De arbeidersbeweging bestaat bij de gratie van de bereidheid van mensen offers te brengen in de strijd voor fatsoenlijk loon, dito arbeidstijden en menswaardige arbeidsomstandigheden. En, er zijn wat offers gebracht….
Vakbond De Unie heeft laten weten dat zij de staking uit haar wapenarsenaal heeft geschrapt. ‘De kracht van onze argumenten moet in het gesprek met de werkgevers de doorslag geven’, hoorde ik een Unie-bestuurder zeggen. Hoe naïef kun je zijn? De kwaliteit van argumenten hebben nog nooit de doorslag gegeven, simpelweg omdat de werkgevers altijd de bovenliggende partij zijn. We leven immers in een kapitalistische samenleving, het woord zegt het al.
De achturige werkdag, de collectieve arbeidsovereenkomst, de WW, de arbeidsongeschiktheidsverzekering, de ontslagbescherming, de pensioenwet, en nog veel meer hebben we te danken aan de mensen die zich daar gedurende decennia actief voor hebben ingezet, ook door middel van stakingen.
Als gevolg van de alsmaar toenemende, zogenoemde flexibilisering lijkt het alsof al lang vervlogen tijden terug zijn: Steeds meer mensen worden gedwongen te werken voor nul-urencontracten (oproepkrachten), steeds meer werk via payrolling en via uitzendbureaus, steeds meer outsourcing, en daardoor steeds meer ZZP’ers, al of niet vrijwillig. Velen van hen werken onder belabberde omstandigheden tegen een veel te laag uurloon, maken lange dagen en leven in permanente onzekerheid over wat de dag van morgen zal brengen.
Deze flexibilisering van de arbeid leidt tot toestanden die gelijk zijn aan de omstandigheden waaronder de dagloners van vroeger moesten werken. Komt nog bij: de meeste ZZP’ers bouwen geen pensioen op en zijn niet verzekerd voor het geval ze arbeidsongeschikt worden. Alles bijeen: De flexibilisering van de arbeid gunt het kapitaal de voordelen (vooral lage arbeidskosten en afhankelijke werkers), en de werkers alle nadelen.
De strijd gaat onverminderd door, desnoods met stakingen: Voor fatsoenlijk loon en échte banen.
2 reacties
Omdat bestuurders van vakbonden dansen naar de pijpen van de regering.
er komt zelfs geen geluid van Roemer, die gedraagt zich als een kwispelend puppie.
Reactie door dirk — zondag 1 februari 2015 @ 17.50 uur
Beste Jan,
Allereerst wil ik u complimenteren met het prachtige stuk wat u hebt geschreven. Het is een geweldige analyse over de arbeiders en hun situatie in deze tijden. Ik ben het dan ook volstrekt met u eens, op één feit na:
Denkt u niet dat arbeiders zelf, onder wie ik, het woord “staking” uit hun woordenboek hebben geschrapt, alvorens de vakbonden dit hebben gedaan, met als gevolg dat de daadwerkelijke betekenis van het woord, en daarmee de handeling zelf, namelijk het staken en alles wat hiermee bereikt kan worden, alsmede verloren is gegaan? Door te gaan staken, zijn we in staat om bepaalde zaken in de samenleving te veranderen, omdat we ons realiseren dat deze niet zomaar zullen veranderen als iedereen van mening is dat het hen niets aangaat, dat ze het ‘’best’’ vinden, dat het prima met hen gaat, dat ze niet mogen klagen etc.
Wij, de arbeiders, laten alles maar gebeuren en accepteren alles wat voor ons beslist wordt en bepaald, onder het mom van ‘’we mogen niet klagen’’, ‘’we hebben het hier nog ontzettend goed’’ etc. Alsof we niets anders gewend zijn dan wachten totdat het slecht en steeds slechter gaat, om dan pas actie te ondernemen, door bijvoorbeeld te gaan staken en/of te protesteren. Als wij, arbeiders, gaan of willen gaan staken, dan zal noch een vakbond noch een enkele instantie/unie ons tegen kunnen houden.
De realiteit, helaas, laat zien dat, hoe triest het ook klinkt, dit kabinet en tevens het vorige wel tien keer zou hebben nagedacht voordat het met één maatregel kwam, laat staan alle maatregelen en wetten, als ze ook maar een klein vermoeden hadden gehad dat het volk niet alles zou accepteren wat hen voorgelegd en bepaald wordt, zoals de huisartsenkeuze en het sociaal leenstelsel. Wie weet wat er ons nog meer staat te wachten in de toekomst, als wij, de mensen, niet wakker worden. Misschien wordt ons in de toekomst wel verteld met welke partners van een bepaalde leeftijd we al dan niet mogen omgaan? Een goed voorbeeld: er wordt iemand gevraagd waarom hij/zij te autoritair is geworden, waarna deze persoon als volgt antwoordt: ‘’Omdat ik nooit iemand ben tegengekomen die mij durfde of wilde tegenhouden of tegenspreken’’.
Wij, de arbeiders en niet-arbeiders, weten niet meer ofwel zijn vergeten over welke krachten we beschikken. We staan er niet meer bij stil welke invloed we op de autoriteiten (kunnen) hebben, de autoriteiten die zich de regering en het kabinet noemen. Wanneer gaan we ons dit allemaal realiseren?
Wellicht wanneer we ook daadwerkelijk als één blok op zullen staan en aan hen laten zien dat we niet meer alles wat ons vanuit het kabinet wordt opgelegd, accepteren. Misschien verandert er dan wel iets.
De vraag echter die rest, is: waar zijn al deze arbeiders en waar is deze massa?
Geloven we nog wel in de kracht van het staken en het protesteren? Geloven we nog wel in onszelf en in onze kracht? De kracht met welke we in staat zijn om een kabinet/regering af te zetten, wanneer deze regering, kort gezegd, alles behalve het volk dient. Hoe denken de meeste mensen onder ons hier eigenlijk over?
P.S. Ik heb expliciet de term ‘’we’’gebruikt om duidelijk aan te geven dat ik zelf ook bij deze groep hoor.
Reactie door Jewana Khalil — zondag 1 februari 2015 @ 19.06 uur