Erica Terpstra is ongetwijfeld een van de bekendste politici van het land. Oud-zwemster, prominent VVD-lid, in 1994 gekozen met een record aantal voorkeurstemmen, nu staatssecretaris voor Welzijn en Sport. ‘Moeder van alle Ouderen en Gehandicapten’ en ‘Beschermvrouwe van de Thuiszorg’ werd ze vaak genoemd. Tot voor kort kon Erica nergens komen of de mensen stonden op de banken. Overal werd ze ontvangen met toejuichingen. Het vertrouwen in haar goede bedoelingen kende geen grenzen.
Vertrouwen komt te voet en gaat te paard, zegt het spreekwoord. Erica Terpstra heeft dat aan den lijve ondervonden. Want er is in de loop van de regeerperiode van het paarse kabinet iets gebroken. Het vertrouwen is omgeslagen in wantrouwen. Iedereen valt het nu plotseling op hoe groot het gat is tussen haar imago en de keiharde werkelijkheid van Paars. De problemen bij de thuiszorg en de zorg voor gehandicapten stapelen zich op. De magie van haar enthousiasme werkt plotseling niet meer. Dat ondervond Erica bijvoorbeeld toen ze eind 1996 tegenover boze ouders van verstandelijk gehandicapten stond.
‘Ik neem de kritiek serieus,’ zei ze, ‘zoals u van mij gewend bent.’ En dat laatste had ze niet moeten zeggen. Het kwam haar op een fluitconcert te staan.
Erica Terpstra is nu de kop van Jut – zíj heeft het gedaan. Maar dat is niet helemaal terecht. Toen PvdA, VVD en D66 in de zomer van 1994 hun handtekening zetten onder het regeerakkoord, kozen zij voor een recordbezuiniging van 18 miljard. De problemen waar Erica Terpstra mee te maken heeft gekregen zijn daar een rechtstreeks gevolg van. Erica Terpstra heeft dus moeten kiezen: óf loyaal zijn aan de mensen waar ze altijd voor stond en meer geld eisen van het kabinet, en als ze dat niet zou krijgen opstappen, óf loyaal blijven aan Paars, maar dan toegeven dat ‘de moeder’ eigenlijk een stiefmoeder is. Ze heeft uiteindelijk gekozen loyaal te blijven aan Paars. Alleen dat toegeven van die stiefmoeder – daar is het nooit van gekomen.